Путь к победе

Пытливый ум, целеустремлённость, поэтический дар, чувство стиля и артистизм. Знакомьтесь, это человек-легенда олимпиадного движения – Настя Подрябинкина.

И с ней – интервью, которое представляем вашему вниманию.

Здесь и сейчас мы говорим о филологии, об успехе, о победах, о путешествиях – почти обо всём.

 

Даша: Настя, скажи, пожалуйста, что привлекает тебя в филологии?

Настя: Напэўна, перш за ўсё, слова вельмі прыгожае. А па-другое, гэта магчымасць неяк рэалізаваць сябе ў творчым накірунку, бо я разумею, что гэта сапраўды маёі на гэтым шляху можна дасягнуць досыць паспяховых вынікаў.

Катя: А когда начался твой путь по вершинам олимпиадного движения?

Настя: Па вяршынях, мабыць, не так даўно. Пачаўся, скажам так, у класе чацвёртым: я схадзіла на школьную алімпіяду па рускай мове, затым па англійскай мове і па гісторыі, а потым усё пацягнулася, і ў восьмым класе мне мая настаўніца прапанавала схадзіць за дзявяты клас на гарадскую алімпіяду, таму штоне было каму ісці,і я кажу: “Ну ладна, давайце». І ў тым жа годзе прайшла на рэспубліканскі этап, з якога ўсёі пачалося.

Даша: Какая победа особенно приятна?

Настя: Кожная перамога прыносіць хоць нейкае задавальненне,і кожны год адчуваеш, што гэта вельмі класна і вельмі файна, аднак асабліва прыемна мне было ў 9 класе, калі алімпіяда праходзіла ў Смаленску. Гэта была алімпіяда школьнікаў Саюзнай дзяржавы   «Беларусь і Расія: гістарычная і духоўная агульнасць культур». У гэтай алімпіядзе ўдзельнічаюць школьнікі звычайна 10 і 11 класаў, а я туды прыйшла такая юная, а потым - першы дыплом,і дыплом за лепшую творчую работу,і дыплом у конкурсе рытараў, таму я засталася задаволенай.

Катя: Как проходит подготовка к конкурсам и олимпиадам?

Настя: Шчыра сказаць, вельмі весела, але часамі прыходзіцца сур’ёзна папрацаваць, хаця, магчыма, гэта мой погляд такі, што весела, на самой справе бывае, скажам так, сапраўды досыць цяжка, таму штогэта не зусім звычайныя веды. Яны вузка накіраваныя, спецыялізаваныя. Аднак мне, як ні дзіўна, цікава, таму мне рыхтавацца падабаецца.

Даша: Какие задания на последней олимпиаде тебя особенно впечатлили?

Настя: На алімпіядзе школьнікаў Саюзнай дзяржавы наогул усё вельміўражвае: я гляджу на заданні, а там графікі адразу. Я такая: «Ура, графікі!». Такі невялічкі быў шок, але прыйшлося разбірацца. Вось гэта адзіны выпадак у жыцці, калі мне спатрэбілася нават матэматыка. Недарэмна адзінаццаты год хаджу на урокі.

Катя: Скажи, пожалуйста, что нового привносит в твою жизнь олимпиадное движение?

Настя: А я збіраюся займацца філалогіяй. Але не будзем забываць пра новых людзей, новых сяброў, новыя ўражанні. На самой справе ўдзельнічаць у алімпіядах вельмі крута.

Даша: Откуда друзья? Из каких городов, из каких стран?

Настя: Вельмі-вельмі даўно, два гады таму, пазнаёмілася на алімпіядзе ў Смаленску з ліпіцкай камандай, і дагэтуль я з дзяўчынай стасуюся. Вельмі прыемна, што падтрымліваем адносіны з тульскай камандай. Яны нам пернікі прывозілі на алімпіяду, мы запрашалі іх да нас, у Магілёў, абяцалі дранікамі пачаставаць: яны прызналіся, што ніколі не каштавалі дранікаў.

 

Даша: Что ты чувствуешь перед олимпиадой, на олимпиаде, после нее?

Настя: Бываюць такія моманты, калі ты там стаіш, церабіш кофту і кажаш: я не нервуюся, вы што, я ніколі не нервуюся. На самой справе я ўжо звыклася з гэтым пачуццём і досыць спакойная, акрамя тых момантаў перад апеляцыяй, калі ты вось-вось павінна пабачыць сваю работу, а яшчэ там заўсёды затрымліваюцца людзі, ад якіх залежыць сітуацыя, а ты чакаеш, чакаеш 10 хвілін, чакаеш 60 хвілін. Але, шчыра кажучы, калі побач ёсць сябры, гэта крыху супакойвае.

Катя: И еще один вопрос такой. Чем ты заполняешь свою жизнь между конкурсами и олимпиадами?

Настя: На самой справе я шмат чым цікаўлюся. Напрыклад,  даўно займаюся танцамі. Прыходзьце на «Ліцэйскі зарапад», паглядзіце, як я танцую.

Даша: А какой стиль танцев предпочитаешь?

Настя: Больш за ўсё люблю кантэмп, калі вам гэта нешта кажа. Гэта такія, скажам так, танцы, якія разлічаны на гнуткасць чалавека. А яшчэ я вершыкі складаю, і не толькі вершыкі. Раней займалася ў тэатральнай студыі, вывучала польскую мову, англійскую мову.

Катя: А что насчёт путешествий?

Настя: А як ж без гэтага! Нядаўна мы адкрылі такі цудоўны спосаб перамяшчэння з маім маладым чалавекам - гэты спосаб перамяшчэння вельмі падобны да магіі - аўтаспын. Можна наведаць за лета, як гэта зрабілімы, вялікую колькасць файных месцаў. Напрыклад, паглядзець у Мурманску палярны дзень, калі сонца вісіць у тры гадзіны ночы над галавой і мозг табе кажа, што трэба спаць, бо ноч, а вочы кажуць, што зараз дзень. Вось такі дысананс. Можна паглядзець, як у Грузіі прыгожы грузінскі мужчына робіць сваё віно. Можна пакупацца ў Азербайджане ў Каспійскім моры. Можна паслухаць азербайджанцаў наконт таго, што яны гавораць пра сваю краіну. Іх пытаеш: “Што у вас ёсць?», а яны кажуць: «У нас ёсць нафта, золата, чорная ікра». Мы пытаем: ”Што яшчэ ёсць?” – “Яшчэ нафта, яшчэ золата, яшчэ чорная ікра». Мне падабаецца знаёміцца з вялікай колькасцю сапраўды файных людзей, і я нават думала, мабыць, кудысьці з’ездзіць на гэтых вакацыях восеньскіх, але не лёс, таму што я ў Ноўгарадзе забыла свой пашпарт. І тэлефон. Яны да мяне, канешне, вернуцца…

Даша: Что тебя тянет в путешествия? Что тебя заставляет складывать чемодан?

Настя: Які чамадан! Каб мы яшчэ з чамаданам ездзілі, было б, напэўна, вельмі смешна, Ну, скажам так, жаданне пабачыць усё , што ёсць вакол.

Вот такая она, наша Настя!

Елена Викторовна Шевцова готовила Настю к олимпиадам разных этапов в прошлом году. И вот как она описывает нашу победительницу: «Настя - самодостаточная и целеустремленная, с нестандартным мышлением и отношением к жизни, очень современная и не сентиментальная. Это человек поразительной трудоспособности. Она любит (именно любит) не только литературу, но и театр, спорт, путешествия. Настя обладает феноменальной памятью и яркой индивидуальностью!»

Светлана Михайловна Метёлкина, Настин классный руководитель, который рядом вот уже второй год и поддерживает Настю, на вопрос «Какими качествами должен обладать победитель?» ответила: «Любы пераможца, на маю думку, павінен быць мэтанакіраваным і ўпартым чалавекам, валодаць уменнем займацца самаадукацыяй (альбо развіваць гэтае ўменне), разнастайваць свае заняткі, каб было цікава жыць, а яшчэ трэба быць вельмі цярплівым і час ад часу хоць некалькі хвілін адводзіць на фізічную разрадку, каб гартаваць сваё здароўе, бо хвораму чалавеку не да перамог».

Один из наших вопросов был адресован Юлии Георгиевне Сорокиной, которая готовила Настю к олимпиаде школьников Союзного государства «Россия и Беларусь: историческая и духовная общность» осенью этого года. Мы спросили у Юлии Георгиевны, есть ли у неё рецепт успеха, потому что знаем: это не первая победа её учеников. Юлия Георгиевнасказала: «Думаю, особенного секрета успеха, эдакого универсального рецепта победы, не существует. У каждого свой путь в олимпиадном движении. Правда, есть некоторые качества характера, которые помогают пройти эту дорогой с пользой для себя. Всё начинается со стремления узнать о предмете больше, чем написано в учебнике, с умения критически мыслить и задавать вопросы. А ещё это постоянная и кропотливая работа, в которой нет мелочей. Запускается непрерывный процесс накопления информации. Собираешь факты, коллекционируешь эмоции. Читаешь книгу, смотришь фильм, общаешься с людьми, наблюдаешь за природой – и думаешь, как это устроено, что можно и нужно оставить в своей памяти, чтобы потом в нужный момент извлечь и использовать в своей работе. Ну, и без психологии никуда. Знаешь свои сильные стороны – и используешь их. Очень помогает умение быть здесь и сейчас, верить в свои силы. Ведь каждая новая олимпиада, конкурс – это возможность заявить миру о себе».

Беседовали Екатерина Кожанова и Дарья Горобец, 10 «Ж»